2003

Τα Χριστούγεννα του 2003 διέσχισα την πράσινη γραμμή προς τα κατεχόμενα για ένα «δώρο» αιμοδοσίας. Όχι από αγάπη για το ψευδοκράτος, ή από σεβασμό προς τη λεγόμενη «κυβέρνησή», αλλά για να ξεπληρώσω συμβολικά ένα ληξιπρόθεσμο οικογενειακό χρέος «αίματος» τιμής. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 με μεγάλο προσωπικό κίνδυνο, Τούρκοι φίλοι της οικογένειάς μου, τους βοήθησαν να διαφύγουν με μια βάρκα (συμπεριλαμβανομένου του μεγάλου θείου μου) που τελικά έφτασε στον Πειραιά. Έσωσαν τη ζωή αυτού του εφήβου και έζησε μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Η αιμοδοσία μου έγινε δεκτή από τη διοίκηση του νοσοκομείου. Θα δείτε κάτι που κάποιοι ίσως βρουν παράξενο: το Ελληνοκυπριακό, το Τουρκοκυπριακό, το Ρωσικό και το Ουκρανικό αίμα έχει το ίδιο χρώμα. Είμαστε όλοι άνθρωποι που αιμορραγούν.

Μετάβαση στην επόμενη ιστορία
Επιστροφή στην ιστορία του Ανδρόνικου